Ξεκινώντας

Δεκέμβριος 1998. Πριν ένα χρόνο περίπου είχα τελειώσει το πρώτο μου πλεούμενο: ένα ξύλινο καγιάκ θαλάσσης φτιαγμένο από κολλητά πηχάκια όρεγκον, με επικάλυψη μέσα και έξω με εποξειδική ρητίνη και υαλοΰφασμα, και επί πλέον επτά (7) χέρια βερνίκι. Ένα εξάμηνο μου πήρε για να το τελειώσω, ακολουθώντας τις οδηγίες του σχεδιαστή και φυσικά παθαίνοτας και μαθαίνοντας. Η εμφάνιση του αποτελέσματος; Εξαιρετική! μου έλεγαν. Πολλές φορές το συνέκρινα με ένα αντίστοιχο πλαστικό, απ' αυτά που βγαίνουν ολόιδια, με τη σειρά και με ταχύτητα από ένα μηχάνημα. Την ίδια δουλειά κάνουν και την ίδια απόλαυση ίσως προσφέρουν στη θάλασσα. Αυτό όμως ήταν μοναδικό! Έτσι όπως πρέπει να είναι κάθε πλεούμενο: μοναδικό.

Έτσι όπως μοναδικά ήταν τα ξύλινα πλεούμενα που ζήλευα τόσα χρόνια που περπατούσα στα κάθε λογής λιμανάκια της Ελλάδας. Τα ξύλινα πλεούμενα που διέσχιζαν αργά τα ήρεμα νερά των καλοκαιριών με εκείνο τον υπέροχο ήχο της πετρελαιομηχανής...

Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο της πόλης όπως εγώ, να έχει παραδοσιακή ξύλινη βάρκα. Θα πρέπει έχει το χρόνο να τη φροντίζει, χειμώνα-καλοκαίρι, να την βρέχει, να την τρίβει, να την καλαφατίζει, να την βάφει, να την καθαρίζει...Γι αυτό έχει γεμίσει ο κόσμος πλαστικά. Εκτός εάν...Εκτός εάν γινότανε μια ξύλινη βάρκα που να μη θέλει συντήρηση!

Έψαχνα καιρό στο ίντερνετ και στα ξένα περιοδικά για να βρώ κατασκευαστικά σχέδια για ξύλινες βάρκες, και εννοώ ξύλινες βάρκες για ανθρώπους της πόλης. Σχέδια υπάρχουν πολλά, αλλά το μάτι μου έχει συνηθίσει στα τρεχαντήρια, στα περάματα, στους βαρκαλάδες και όλα μου φαίνονταν από απαίσια μέχρι απαράδεκτα, σωστές καρούτες.

Και να, ώς δια μαγείας, άκουσα δυο συναδέλφους - που ήταν ιστιοπλόοι και κάθε τόσο τα λέγανε - να συζητούν για ένα νέο καταπληκτικό βιβλίο. Τίτλος: "Ελληνική Παραδοσιακή Ναυπηγική" του Κώστα Δαμιανίδη. Το αγόρασα την επόμενη μέρα. Αυτό ήταν...Το κεντρί με είχε κτυπήσει!!

Η απόφαση δεν άργησε να ληφθεί. Ελληνικό σκαρί, με όσο το δυνατόν περισσότερα παραδοσιακά στοιχεία, φτιαγμένο με τη μέθοδο που έμαθα από το καγιάκ. Ξύλινη βάρκα που δεν θα θέλει συντήρηση! Έτσι πίστευα τουλάχιστον...